เว็บสำหรับดาวน์โหลดโปรแกรม Code Blocks
http://www.codeblocks.org/
วันพุธที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2557
สรุป
ภาษาคอมพิวเตอร์
เป็นสื่อกลางระหว่างมนุษย์กับเครื่องคอมพิวเตอร์
เพื่อควบคุมและสั่งงานให้เครื่องทำงานตามคำสั่งเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ตามที่ผู้ใช้ต้องการ
ซึ่งในปัจจุบันภาษาคอมพิวเตอร์ได้มีผู้พัฒนาออกมามากมายหลานภาษา
ผู้เขียนโปรแกรมจะต้องทำความเข้าใจถึงหลักการเขียน
และรูปแบบโครงสร้างคำสั่งของภาษานั้นๆ โดยภาษาคอมพิวเตอร์ได้แบ่งออกเป็น 5 ระดับคือ
1.ภาษาเครื่อง (Machine
Languagr)
2. ภาษาระดับต่ำ
(Low Level Language)
3.ภาษาระดับสูง
(High level Language
4 ภาษาระดับสูงมาก
(Very High-level Language)
5 ภาษาธรรมชาติ
(Nature language)
โปรแกรมแปลภาษา
เป็นซอฟต์แวร์หรือชุดคำสั่งที่ทำหน้าที่แปลโคดโปรแกรม (Source Program) ให้เป็นคำสั่งปฏิบัติการ
(Object Program) เนื่องจากภาษาระดับต่ำและภาษาระดับสูงเป็นภาษาที่เครื่องคอมพิวเตอร์ไม่สามารถรับรู้ได้
จำเป็นต้องมีชุดคำสั่งที่ใช้เป็นตัวแปลภาษาให้เป็นภาษาเครื่องโปรแกรมแปลภาษาแบ่งออกเป็น
2 ประเภท คือ
1. ตัวแปลภาษาระดับต่ำ
ได้แก่ แอสเซมเบลอร์ ( Assembler )
2. ตัวแปลภาษาระดับสูง
ได้แก่ คอมไพเลอร์ (Compiler) และอินเตอร์พรีตเตอร์ (Interpreter)
ในการเขียนโปรแกรมจะต้องเลือกภาษาคอมพิวเตอร์ที่มีความสามารถตรงกับลักษณะงานที่จะนำไปใช้หรือพัฒนา
อีกทั้งผู้เขียนจะต้องมีความรู้ในภาษานั้นๆ
ซึ่งภาษาคอมพิวเตอร์อย่างมากมายให้เลือกใช้โดยแบ่งเป็น 3 ประเภท คือ
1. ภาษาที่เหมาะสำหรับงานธุรกิจ
(Business Language)
2. ภาษาที่เหมาะสำหรับด้านวิทยาศาสตร์
(Scientific language)
3. ภาษาที่สารถใช้งานได้อเนกประสงค์
(Multipurpose Language)
ภาษาซีพัฒนาขึ้นมาในปี
ค.ศ.1970 โดย เดนนิส ริชชี (Dennis Ritchie) แห่ง Bell
Telephone Laboratories, Inc. ซึงภาษาซีนั้นมีต้นกำเนิดมาจากภาษา 2 ภาษา คือ ภาษา
BCPL และภาษา B เมื่อมีการศึกษาภาษาบีอย่างละเอียดได้พบข้อบกพร่องต่างๆ ของภาษาบี
จึงไดมีการพัฒนารูปแบบภาษาบีขึ้นใหม่ให้มีหลักการทำงานที่ดีกว่าเดิม และใช้ชื่อว่า
ภาษาซี ( C language )
โครงสร้างภาษาซี
โครงสร้างภาษาซี
การเขียนโปรแกรมภาษาซีจะต้องเขียนด้วยอักษรภาษาอังกฤษตัวพิพม์เล็กเสมอ
และเมื่อจบประโยคคำสั่งแต่ละคำสั่ง จะใช้เครื่องหมายเซมิโคลอน ( ; ) ในการคั่นคำสั่งแต่ละคำสั่ง
มีโครงสร้าง
ส่วนประกอบของโปรแกรมภาษาซีอาจแบ่งออกได้ดังต่อไปนี้
1.ส่วนหัวโปรแกรม
(Head File ) หรือคอมไพเลอร์ไดเรกทีฟ ( Compiler Directive) เป็นส่วนของโปรแกรมที่ใช้สำหรับเป็นตัวบอกคอมไพเลอร์ว่าให้รวมไฟล์ต่างๆ
ที่กำหนดไว้ในส่วนนี้กับตัวโปรแกรมที่เขียนขึ้น
โดยต้องเขียนตามรูปแบบที่กำหนดไว้ดังนี้
|
#include <library>
|
เช่น
#include <stdio.h>
#include <conio.h>
เป็นต้น
ซึ่งถ้าผู้เขียนโปรแกรมอยากรู้ว่าไลบรารี่ที่เรียกให้ใช้งานมีฟังก์ชั่นหรือโพซีเยอร์ใดๆ
ให้ใช้งานใดบ้าง เพียงแค่นำเคอร์เซอร์ไปกระพริบให้ตรงกับชื่อของไลบรารี่นั่นแล้ว
กด ctrl+f1 ก็จะสามารถดู Help ทั้งหมดไลบรารี่นั้นๆ ได้
2.ฟังก์ชั่นหลัก
( main Function ) หรือโปรแกรมหลัก ( Main Program ) เป็นส่วนที่ผู้เขียนต้องเขียนขึ้นเองโดยนำเอาคำสั่งหรือฟังก์ชันมาตรฐานต่างๆ
มาเรียบเรียงกันขึ้นเป็นโปรแกรมเพื่อสั่งให้คอมพิวเตอร์ประมวลผล
โดยมรโครงสร้างดังนี้
|
Main()
{
…
}
|
Main เป็นฟังก์ชันหลักของโปรแกรม
() ภายในวงเล็บจะเป็นการกำหนดค่าพารามิเตอร์ที่ต้องส่งผ่านไปทำงานยังฟังก์ชันอื่นๆ
ถ้าไม่มีการใส่ค่าแสดงว่าไม่ต้องการมีค่าพารามิเตอร์
{ - } ซึ่งภายในเครื่องหมายปีกกาประกอบด้วยคำสั่งต่างๆ ดังนี้
• ส่วนของการประกาศตัวแปร (Declaration)
• ส่วนนำข้อมูล (Input)]
• ส่วนกำหนดค่า / หรือคำนวณ (Assignment or Computation)
• ส่วนแสดงผลลัพธ์ (Output)
การหมายเหตุ
หรือ Comment เพื่อใช้หมายเหตุหรืออธิบายรายละเอียดของโปรแกรมสามารถเขียนได้ดังนี้
/*ข้อความ*/ คำอธิบายโปรแกรม
ใช้ในการอธิบายความหมายของคำสั่งหรือสิ่งที่ต้องการเขียนไว้กันลืมจะไม่มีผลใดๆ
กับโปรแกรม แต่การเขียนจะต้องเริ่มต้นด้วยเครื่องหมาย /* และจบด้วยด้วยเครื่องหมาย
*/
3. ฟังก์ชันย่อย
(Sub Function) หรือโปรแกรมย่อย (Sub Program) เป็นส่วนที่ผู้เขียนต้องเขียนขึ้นเอง
โดยเอาคำสั่งหรือฟังก์ชันมาตรฐานต่างๆ
มาเรียบเรียงกันเพื่อให้โปรแกรมหลักหรือฟังก์ชันอื่นๆ
สามารถเรียกเพื่อประมวลผลโดยสามารถส่งผ่านค่าพารามอเตอร์ (Pass by
Parameter) หรือไม่ผ่านค่าพารามิเตอร์ (Non-Parameter) โดยมีโครงสร้างดังนี้
|
ชื่อฟังก์ชัน()
{
…
}
|
คุณสมบัติของภาษาซี
- เป็นภาษาที่มีลักษณะเป็นโครสร้างจึงเขียนโปรแกรมง่าย
โปรแกรมที่เขียนขึ้นจะทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพสูง
สั่งงานคอมพิวเตอร์ได้รวดเร็วกว่าภาษาระดับสูงอื่นๆ
- สั่งงานอุปกรณ์ในระดับคอมพิวเตอร์ได้เกือบทุกส่วนของฮาร์ดแวร์ซึ่งภาษาระดับสูงภาษาอื่นทำงานดังกล่าวได้น้อยกว่า
- คอมไพเลอร์ภาษาซีทุกโปรแกรมในท้องตลาดจะทำงานอ้างอิง
มาตรฐาน (ANSI = Ameri-can National Standard's Institute) เกือบทั้งหมด
จึงทำให้โปรแกรมที่เขียนขึ้นด้วยภาษาซีสามารถนำไปใช้กับคอมพิวเตอร์ได้ทุกรุ่นที่มาตรฐาน
ANSI รับรอง
-โปรแกรมที่เขียนขึ้นด้วยภาษาซีสามารถนำไปใช้กับเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ใช้ซีพียูต่างต่างเบอร์กันได้หรือกล่าวได้ว่าโปรแกรมมีความยืดหยุด
(Provability) สูง
- สามารถนำภาษาซีไปใช้ในการเขียนโปรแกรมประยุกต์ได้หลายระดับ
เช่น เขียนโปรแกรมจัดระบบงาน (OS) คอมไพเลอร์ของภาษาอื่น โปรแกรมสื่อสารข้อมูล
โปรแกรมจัดฐานข้อมูลโปรแกรมปัญญาประดิษฐ์ (AI = Artificial Intelligent) รวมทั้งโปรแกรมคำนวณงานทางด้านวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์
เป็นต้น
- มีโปรแกรมช่วย
(Tool Box) ที่ช่วยในการเขียนโปรแกรมมาก และราคาไม่แพงหาซื้อได้ง่าย เช่น Turbo
C, Borland C เป็นต้น
- สามารถประกาศข้อมูลได้หลายชนิดและหลายรูปแบบ
ทำให้สะดวกรวดเร็วต่อการพัฒนาโปรแกรมตามวัตถุประสงค์ของผู้ใช้
- ประยุกต์ใช้ในงานสื่อสารข้อมูลและงานควบคุมที่ต้องการความแม่นยำในเรื่องเวลา
(Real Time Application) ได้กล่าวว่าภาษาระดับสูงอื่นๆ หลายๆ ภาษา
- สามารถเขียนโปรแกรมเชิงวัตถุ
(OOP = Object Oriented Programming) ได้ หากใช้ภาษาซีรุ่น Turbo C++ ขึ้นไป
ทำให้สามารถพัฒนาโปรแกรมประยุกต์เพื่อใช้งานได้กว้างขวางมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม
�
ประวัติโดยย่อของภาษาซี
ภาษาซีพัฒนาขึ้นมาในปี
ค.ศ. 1970 โดย เดนนิส ริชชี ( Dennis Ritchie ) แห่ง Bell
Telephone Laboratories, Inc. (ปัจจุบันคือ AT&T Bell Laboratories ) ซึ่งภาษาซีนั้นมีต้นกำเนิดมาจากภาษา
2 ภาษาคือ ภาษา BCPL คิดค้นโดย มาร์ติน ริชาร์ด (Martin
Richard) และภาษา B คิดค้นโดย เคน ทอมป์สัน (Ken Thompson) ซึ่งภาษาทั้งสองต่างก็เป็นภาษาที่พัฒนาขึ้นมาใน
Bell Laboratories เช่นกัน เมื่อมีการศึกษาภาษาบีอย่างละเอียดได้พบข้อบกพร่องต่างๆ
ของภาษาบี จึงได้มีการพัฒนารูปแบบภาษาบีขึ้นใหม่ให้มีหลักการทำงานที่ดีกว่าเดิม
และใช้ชื่อใหม่ว่า ภาษาซี (C language)
ภาษาซีนั้นถูกใช้งานอยู่เพียงใน
Bell Laboratories จนกระทั่งปี ค.ศ. 1978 ไบรอัน เคอร์นิแฮม ( Brian Kernigham ) และริชชี ( Ritchie
) ได้จัดพิมพ์หนังสือชื่อว่า
“C Programming Language” ทำให้เป็นที่รู้จักกันในชื่อของ “K&R
C” หลังจากที่ตีพิมพ์ข้อกำหนดของ
K&R นักคอมพิวเตอร์มืออาชีพรู้สึกประทับใจกับคุณสมบัติที่สนใจของภาษาซี
และเริ่มส่งเสริมการใช้งานภาษาซีมากขึ้นในกลางปี ค.ศ. 1980 ภาษาซีก็กลายเป็นภาษาที่ได้รับความนิยมโดยทั่วไปมีการพัฒนาตัวแปลโปรแกรมพัฒนาโปรแกรมเชิงพาณิชย์เป็นจำนวนมาก
ยิ่งไปกว่านั้นโปรแกรมเชิงพาณิชย์ที่เคยพัฒนาขึ้นมาโดยใช้ภาษาอื่น
ก็ถูกเขียนขึ้นใหม่โดยใช้ภาษาซี เนื่องจากความต้องการใช้
ความได้เปรียบทางด้านประสิทธิภาพและความสามารถในการเคลื่อนย้ายได้ของภาษาซี
ตัวแปลโปรแกรมภาษาซีที่ได้รับการพัฒนาขึ้นมาในเชิงพาณิชย์นั้น
จะมีความแตกต่างกับข้อกำหนดของ Kernigham และ Ritchie อยู่บ้าง จากจุดนี้เองทำให้เกิดความไม่เข้ากันระหว่างตัวแปลโปรแกรมภาษาซีซึ่งก็ทำให้สูญเสียคุณสมบัติการเคลื่อนย้ายได้ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่สำคัญของภาษา
ดังนั้นสถาบันมาตรฐานแห่งชาติอเมริกา
(American National Standard Institute) หรือแอนซี ( ANSI ) จึงเริ่มจัดทำมาตรฐานนี้บรรจุไว้ในปี
ค.ศ. 1990
การประยุกต์ใช้งานภาษาระดับสูง
ในปัจจุบันภาษาคอมพิวเตอร์ได้มีการออกแบบและพัฒนาออกมาอย่างต่อเนื่อง
ซึ่งการเรียกใช้ภาษาใดภาษาหนึ่งในการเขียนโปรแกรม
จะต้องเลือกภาษาคอมพิวเตอร์ที่มีความสามารถตรงกับลักษณะงานที่นำไปใช้หรือพัฒนา
อีกทั้งผู้เขียนจะต้องมีความรู้ในภาษานั้นๆ
ซึ่งมีภาษาคอมพิวเตอร์อย่างมากมายให้เลือกใช้ เช่น COBOL, FORTRAN, Basic,
Pascal, C, C++, JAVA, C# เป็นต้นโดยสามารถแบ่งประเภทของงานได้ดังนี้
3.1 ภาษาที่เหมาะสำหรับงานธุรกิจ
(Business Language) เป็นภาษาที่เหมาะสมกับงานทางด้านธุรกิจที่มีลักษณะของข้อมูลจำนวนมาก
และมีการกำหนดรูปแบบผลลัพธ์ในการแสดงผล เช่น ภาษาโคบอล (Cobal), ภาษาอาร์พีจี
(RPG) เป็นต้น
3.2 ภาษาที่เหมาะสมสำหรับงานวิทยาศาสตร์
(Scientific Language) เป็นภาษาที่ออกแบบมาเพื่อใช้งานทางด้านวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์
หรือวิศวกรรม เช่น ภาษาเอพีแอล (APL) ภาษาฟอร์แทรน (Fortran) เป็นต้น
3.3 ภาษาที่สามารถใช้งานได้หลากหลาย
ขึ้นอยู่กับความสามารถในการประยุกต์ใช้ของผู้เขียนโปรแกรม
หรือในบางครั้งเหมาะสำหรับผู้ฝึกหัดเขียนโปรแกรมด้วยภาษาคอมพิวเตอร์เริ่มต้น เช่น
ภาษาเบสิก (Basic), ภาษาปาสคาล (Pascal), ภาษาซี (C) เป็นต้น
โปรแกรมแปลภาษา
โปรแกรมแปลภาษาเป็นซอฟต์แวร์หรือชุดคำสั่งที่ทำหน้าที่แปลงโค้ดโปรแกรม
(Source Program) เป็นคำสั่งปฏิบัติการ (Object Program) เนื่องจากภาษาระดับต่ำและภาษาระดับสูงเป็นภาษาเครื่องคอมพิวเตอร์ไม่สามารถรับรู้ได้
จำเป็นต้องมีชุดคำสั่งที่ใช้เป็นตัวแปลภาษาเครื่องเสียก่อนซึ่งโปรแกรมแปลภาษาแบ่งออกเป็น
2 ประเภท คือ
2.1 ตัวแปลภาษาระดับต่ำ
ภาษาระดับต่ำแม้ว่าจะเป็นภาษาที่ใกล้เคียงกับภาษาเครื่องแต่ลักษณะของภาษานี้ใช้ตัวอักษรแทนชุดคำสั่งของเลขฐานสอง
(0,1) ในภาษาเครื่อง
จึงจำเป็นชุดคำสั่งที่ใช้แปลภาษาระดับต่ำให้เป็นภาษาเครื่อง
ซึ่งชุดคำสั่งที่ใช้แปลภาษาระดับนี้ ได้แก่ โปรแกรมภาษาแอสเซมเบลอร์ ( Assembler
) ที่ใช้ตัวแปลที่มีชื่อว่า
แอสเซทบลี (Assembly)
2.2 ตัวแปลภาษาระดับสูง
ภาษาระดับสูงเป็นภาษาที่เขียนขึ้นมาเพื่อให้เครื่องคอมพิวเตอร์ทำงาน
โดยมีรูปแบบคำสั่งที่มนุษย์อ่านและวามารถเข้าใจได้เพราะใช้อักขระในภาษาอังกฤษเป็นองค์ประกอบ
แต่คอมพิวเตอร์ไม่สามารถเข้าใจคำสั่งนั้นๆ
จึงจำเป็นต้องมีชุดคำสั่งที่ใช้แปลภาษาระดับสูงให้เป็นภาษาเครื่องอีกที
ซึ่งโปรแกรมภาษาระดับสูง แบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ
2.2.1
คอมไพเลอร์
(Compiler) เป็นโปรแกรมที่ใช้แปลภาษาระดับสูงให้เป็นภาษาเครื่องลักษณะการแปลภาษาระดับสูงของคอมไพเลอร์นั้น
เป็นลักษณะการตรวจสอบคำสั่งที่ได้รับเข้ามาว่าการเขียนคำสั่งนั้นถูกต้องตามหลักไวยากรณ์ของภาษาหรือไม่ถ้ายังไม่ถูกต้องก็จะแจ้งข้อผิดพลาดให้ผู้ใช้ทราบเพื่อจะทำการแก้ไขให้ถูกต้อง
ถ้าหากตรวจสอบแล้วถูกต้องจะแปลจาก Source Program ให้เป็น Object
program เก็บไว้ในหน่วยความจำ และถ้ามีการแก้ไขเปลี่ยนแปลงชุดคำสั่งใหม่
จะต้องมีการแปลชุดคำสั่งใหม่ทั้งโปรแกรม เพื่อเก็บ Object program อีกครั้งนี้
การใช้คอมไพเลอร์ถ้าเป็นชุดคำสั่งที่ต้องการทำการประมวลผลต่อเนื่องกันหลายๆ
ครั้งจะทำให้การประมวลผลเร็ว เพราะไม่ต้องแปลใหม่อีกสามารถเรียกใช้ Object
program ได้เลย ภาษาที่ใช้ตัวแปลประเภทนี้ เช่น Fortran,Cobol เป็นต้น
2.2.2
อินเตอร์พรีตเตอร์
(Interpreter) เป็นโปรแกรมที่ใช้แปลภาษาระดับสูงให้เป็นภาษาเครื่อง
โดยการแปลชุดคำสั่งที่นำเข้าสู่เครื่องคอมพิวเตอร์ทีละคำสั่ง
และทำการประมวลผลทันทีโดยไม่ต้องทำให้เป็น Object program ถ้าหากพบข้อความผิดพลาดโปรแกรมจะหยุดทำงานทันที
เมื่อทำการแก้ไขชุดคำสั่งก็ต้องแปลค่าคำสั่งที่แก้ไขเพิ่มเติมอีกครั้งหนึ่ง
จึงจะทำงานการประมวลผลโดยไม่ต้องแปลใหม่หมดทั้งโปรแกรม ครั้งจะทำการประมวลผลช้าลง
เพราะต้องแปลใหม่ทุกครั้งที่มีการประมวลผล ภาษาที่ใช้ตัวแปลประเภทนี้ เช่น pascal,
Basic เป็นต้น
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)